Een ‘hard cut’ – of directe knip – is een onmiddellijke overgang van het ene naar het andere filmbeeld, zonder dat daarbij gebruik wordt gemaakt van een overgangseffect.
Hard cut is een term de gebruikt wordt tijdens de videomontage – of video editing – van een videoproductie om een bepaald type overgang te beschrijven tussen beelden of scènes.
Er is een juist moment voor elk type cut, al is veel afhankelijk van de smaak van de editor of de betekenis die hij of zij wil meegeven aan een bepaalde scène of overgang.
Dit is ook meteen een belangrijke eigenschap van een hard cut. Tenzij we het hebben over een ‘jump cut’ in de toekomst of een ander camerastandpunt, is een hard cut neutraal.
Het is gewoon een simpele manier om naar de volgende scène of het volgende shot over te gaan, zonder dat daarbij de aandacht op zichzelf wordt gevestigd of dat het de bedoeling is dat de kijker nog bij de vorige scène blijft hangen.
Een voordeel van een hard cut is dus dat je een vorig shot meteen kunt afsluiten en de kijker direct met een frisse blik met de nieuwe scène kan – of moet – beginnen.
Een ander voordeel van een hard cut is dat je hiermee heel goed ritmisch kunt monteren, gewoon door de puur visuele (snelle) opeenvolging van shots, of nauwkeurig gesneden op de muziek of andere geluidsmomenten.
Een nadeel van een hard cut is dat deze te abrupt kan zijn, wat de nodige reflectie bij een bepaald shot in de weg staat.
In het ergste geval – bijvoorbeeld als het voorgaande shot heel kort was en zich op een andere locatie afspeelt dan het hieropvolgende shot – kan een hard cut verwarring of zelfs irritatie veroorzaken bij de kijker.
Een hard cut is de simpelste, meest rechttoe rechtaan overgang tussen videobeelden. Alternatieven zijn ‘zachtere’, vloeiendere overgangen zoals een cross fade, horizontale wipe of iris out. Hierbij zie je de opeenvolgende beelden even tegelijkertijd in hetzelfde frame.
